🇹🇷 როდესაც სტამბოლში პირველად ჩავედი, განცდა მქონდა თითქოს იქ უკვე ნამყოფი ვიყავი. ლურჯი მეჩეთები, ოქროსფერი მზის ჩასვლები, დატვირთული ქუჩები და პატარა, გამჭვირვალე ჭიქებში დასხმული ჩაი, საოცრად ახლობელი მეჩვენებოდა. ის ახლობელი იყო იქამდეც, სანამ მას ვესტუმრებოდი. მაგრამ, ბოლომდე მაინც ვერაფერმა შემამზადა იმ განცდისთვის, რაც ამ ქალაქის შუაგულში ყოფნას მოაქვს. ეს არის ადგილი, სადაც ისტორია ქვებზე და წყალზეა აღბეჭდილი და თითოეული ნაბიჯი ათასობით უცნობი ისტორიის ამოძახილს გვამცნობს.
☀სტამბოლს სისხამ დილით შევხვდი, როცა ქალაქს ჯერ კიდევ ნახევრად ეძინა და ბოსფორის სრუტე მშვიდად მიედინებოდა მკრთალი ცის ქვეშ. მეჩეთიდან მომავალი ლოცვის ჰანგები ჰაერში ჰარმონიულად იფანტებოდა, არც ხმამაღლა, არც დრამატულად – მხოლოდ მშვიდად და ჰარმონიულად. იმ წუთებში ქალაქი ისეთი დატვირთული სულაც არ ჩანდა. ის თითქოს სიჩუმეში ბობოქრობდა.
🌺ძველ ქუჩებში ფეხით სიარულისას, ემოციები ნელ-ნელა იცვლება. ჩაუვლი კედლებს, რომლებიც იმპერიების დაცემას და აღზევებას მოესწრნენ; კაფეებს, რომლებიც კარებს გულთბილად აღებენ; მოვაჭრეებს, რომლებიც თავიანთ ნივთებს მოხდენილად ალაგებენ და უეცრად, თანამედროვე ხმაურსა და ანტიკურ სიჩუმეს შორის, გააცნობიერებ, რომ დგახარ ადგილას, რომელიც ერთდროულად ეკუთვნის ორივეს: წარსულს და აწმყოს.
🌊წყალთან მიახლოებისას აკვირდები თუ როგორ კოხტად ლივლივებენ ბორნები და ევროპასა და აზიას ერთმანეთთან აკავშირებენ. შენში თითქოს რაღაც მჩატდება, აღარ ჩქარობ და ტალღების ნელი მოძრაობა გონებას გიწყნარებს. თავზე თოლიები დაგფრენენ და ამ მარტივ მომენტში, სტამბოლი უკვე ნაკლებად ჰგავს ქალაქს, ის ხდება გრძნობა: რაღაც ნოსტალგიასა და იმედს შორის.
⛵როდესაც სტამბოლს ტოვებ, ის შენში რჩება. არამხოლოდ ფოტოების თუ სუვენირების სახით, არამედ იმ განცდით, რომელიც შენს გულში გაჩნდა და გასწავლა როგორ უნდა მოიპოვო შინაგანი სიმშვიდე ბოსფორის სანაპიროზე. მოგვიანებით, სრულიად განსხვავებულ ადგილას მოხვედრისას, როცა წყლის ხმას გაიგებ ან ქვებზე სინათლის
არეკვლას მოკრავ თვალს, გონება აუცილებლად დაგაბრუნებს უკან – ქალაქში, რომელსაც არასდროს უთხოვია მისი გაგეგო, მან უბრალოდ გთხოვა რომ ის შეგეგრძნო.
