🇮🇩 როდესაც პირველად გადავშალე წიგნი “ჭამე, ილოცე, შეიყვარე”, ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ იმავე კუნძულზე დავდგამდი ფეხს, სადაც მთავარი პერსონაჟის გატეხილი გული მთელდებოდა. ბალიზე მიღებული პირველი შთაბეჭდილება ჩემთვის ამ სიტყვებთან ასოცირდება: საოცრად თბილი, მზის სინათლითა და სიჩუმით სავსე. ეს არის
ადგილი, სადაც ტკივილი ყუჩდება, უფრო მეტად უსმენენ, ვიდრე საუბრობენ და ადგილი, სადაც ცხოვრება უბრალოდ ნაზი და ჰაეროვანი ხდება. მაგრამ, სულ სხვაა წაკითხული და ფილმში ნანახი, ბალიზე უნდა ჩამოხვიდე მის სრულად შესაგრძნობად.
🌴 ბალიზე ფეხი საღამოს დავდგი, როცა მზის ჩამქრალი სინათლე ჰაერს ოქროსფერ შეფერილობას აძლევდა. გზები ვიწრო იყო, სკუტერები უთვალავი, ყვავილების არომატი კი შესამჩნევი. ყველაფერი ნელი მეჩვენებოდა, თითქოს მიზანმიმართულად წყნარი. გრჩება შთაბეჭდილება, რომ კუნძული ღრმად სუნთქავს და შენც მის რიტმში იწყებ სუნთქვას.
🥰 ბრინჯის ტერასებში სიარულისას, გავიაზრე თუ რას მიყვებოდა წიგნი: მწვანე აქ მხოლოდ და მხოლოდ ფერი არაა, ის გონების მდგომარეობაა. წყალი ნაზად მოძრაობს ველებს შორის, აირეკლავს ცას და რაღაც მომენტში გავიწყდება კიდეც თუ ვინ იყავი აქ ჩამოსვლამდე. გრძნობ რომ შემსუბუქდი. სადღაც ჩიტის ხმებსა და საყდრის ზარებს შორის,
ხვდები როგორ იხსნება ფიქრების აბლაბუდა შენს გონებაში.
🫶 საღამოობით, როცა პატარა სალოცავებში სანთლები ინთებიან, ბალი უფრო მეტად მყუდრო გვეჩვენება. თითქოს ესაა საიდუმლო, რომელიც შენს სულს ჩასჩურჩულეს. უბრალოდ ზიხარ, აკვირდები, უსმენ და შენში ყველაფერი ქარწყლდება: შიში, ეჭვები და ძველი სევდა. არა იმიტომ, რომ კუნძული სასწაულებს შეგპირდა, არამედ იმიტომ, რომ
მოგანიჭა სივრცე, სადაც როგორც იქნა, საკუთარ თავს მოუსმინე; საკუთარი თავის ხმა გაიგე.
🙌 ბალის დატოვებისას, ის ხმაურით არ გაცილებს, ის ისევ სიმშვიდეს ინარჩუნებს შენს სხეულში. ამ გზით, ახალ სიცოცხლეს იწყებ და მაშინ, როცა ცხოვრება ხანდახან ისევ მძიმე მოგეჩვენება, გონება იმ ძველ წიგნს გადაშლის – აღმოჩნდები ისევ პალმების ქვეშ, მოუსმენ საკუთარ გულისცებას კუნძულის რიტმში და იაზრებ თუ რა დიადია ბალი!
შემოგვიერთდით ბალის ტურებზე
